Ik ben geboren op 5-7-1975 in Leiden.
Na mijn vwo ben ik eerst psychologie gaan studeren, dat was
niet zo’n succes. Daarna economie, dat was het ook niet helemaal. Uiteindelijk
deeltijd communicatie gedaan en sinds 2002 ook werkzaam als communicatieadviseur.
Dat is leuk, maar ik denk dat ik
leraar zijn nog leuker vind!
Ik woon sinds 2007 in Rotterdam met Ramon. Sinds 2009 zijn onze vakanties wat dichterbij huis omdat in dat jaar zoon Rijk is geboren. In 2011 kreeg hij een zusje, onze dochter Doris.
Ik word blij van: een mooie reis plannen en maken, lekker eten (eten en koken), de snoeten van mijn kinderen onder de appelstroop, een goed boek, een avond met vrienden, een koffie verkeerd, de eerste lentezon, de lach van Ramon, chocola natuurlijk, uitslapen, de geur van de gebakken ui en knoflook....
Het boek dat op mij heel veel indruk heeft gemaakt is, naast het grote boek van Sinterklaas, Oorlogswinter van Jan Terlouw. Sowieso vond ik de boeken van Jan Terlouw indrukwekkend (jarenlang wilde ik mijn kind Pjotr noemen) en dan nog de combinatie met de tweede wereldoorlog waar ik ook een fascinatie voor had, maakte het tot mijn lievelingsboek!
Dag Krista,
BeantwoordenVerwijderenBedankt voor je verhaal. Leuk om je zo een beetje te leren kennen. Ik wens je veel succes en (lees)plezier bij deze module!
Hartelijke groet,
Floor van Renssen
Dag Krista,
BeantwoordenVerwijderenBedankt voor je verhaal. Leuk om je zo een beetje te leren kennen. Ik wens je veel succes en (lees)plezier bij deze module!
Hartelijke groet,
Floor van Renssen
Ook hier weer herkenning: Oorlogswinter vond ik prachtig en onze eigen kinderen ook. Zij hebben het boek de afgelopen jaren voor TL en havo op de lijst gehad en nu staat ie weer bij mij op de lijst. :-)
BeantwoordenVerwijderenHoi Krista,
BeantwoordenVerwijderengek he dat die fascinatie voor de oorlog er is. Ook ik heb die en ik heb dan ook een hele lange periode echt alleen maar oorlogsboeken gelezen. Oorlogswinter heb ik echter nooit gelezen. Het is een van die boeken die ik op de middelbare school zeker niet wilde lezen omdat het boek al zoveel gelezen werd. Ondertussen ben ik mijn schade aan het inhalen en lees ik nu juist wel die boeken. Is ook handig voor de klas.
Het boek ‘Au nom de tous les miens’ dat ik las voor mijn Franse lijst, vond ik erg indrukwekkend. Het is een boek dat je uitleest, nog eens leest en blijft herlezen, telkens weer. Het gevoel van eenzaamheid, van verlies maar toch ook het gevoel van geluk lieten mij niet snel los. Het is de manier waarop dit boek geschreven is, opgeteld bij de wetenschap dat het op waarheid gebaseerd is, dat maakt dat ik vanaf de eerste bladzijde betrokken was bij het verhaal van de jongen in de oorlog alsof ik die jongen was, of in ieder geval, alsof ik bij hem aan de zijlijn stond en alles van nabij meemaakte. Het is het levensverhaal van iemand die tot twee keer toe zijn hele familie verliest en toch weer de kracht heeft om opnieuw te beginnen. Ik ben, net als jij, gefascineerd door boeken over de oorlog. Dit boek steekt daar, in mijn ogen, bovenuit. Dus als je het boek nog niet gelezen hebt (er is ook een Nederlandse vertaling 'Uit naam van al de mijnen' van M. Gray).
Ik ben zelf iemand die zich vrij makkelijk met de hoofdpersonages in een boek identificeert, ongeacht geslacht, type etc. Dat is ook wat ik zoek in boeken. Als die identificatie er is, dan lees ik een boek vaak in één adem uit. Is die identificatie er niet, dan heb ik meer moeite om door te zetten het boek helemaal uit te lezen.
Deze identificatie maakt dat ik vaak in spanning een boek lees. Soms, als er iets naars gebeurt, voel ik ook als ik stop met lezen dat ik volledig verkrampt was. Maar ook bij leuke dingen merk ik dat mijn humeur daar beter van wordt. De emoties die in of door een boek worden opgeroepen werken vaak nog geruime tijd door bij mij, ook als ik het boek allang heb weggelegd.
Groetjes Suzanne
Mooi om je verhaal te lezen, Krista.
BeantwoordenVerwijderenMomenteel lees ik Oorlogswinter voor aan mijn oudste zoon (9 jaar). Die heeft ook zo'n romantisch beeld over de oorlog als de hoofdpersoon Michiel. Dat beeld is nu wel weg geloof ik.
Mooi ook hoe het vraagstuk van schuld en vergeven wordt weergegeven: de Duitser die het kind uit de dakgoot redt en de onderduikers die indirect verantwoordelijk zijn voor de dood van zijn vader. Knap gedaan van meneer Terlouw.