Het jeugdboek van mijn leven
Bijna veertig jaar geleden werd ik geboren in Arnhem. Hoewel ik in de eerste helft van mijn leven vaker verhuisde dan dat ik jarig was, kwamen we na veel omzwervingen weer terug in Arnhem. En nog steeds, ik woon nu in Schiedam, kom ik in Arnhem thuis. In Arnhem heb ik, weliswaar met weer een aantal keer verhuizen, gelukkig wel maar één middelbare school bezocht. Het is mijn docent Nederlands van die school geweest die nu, na 22 jaar, mij hetzelfde advies gaf als destijds: ‘Suus, volg je hart.’ En dat heb ik gedaan.
De
afgelopen 13,5 jaar heb ik als strafrechtadvocaat gewerkt. Misschien het gevolg
van identificatie met spannende boeken. Wat is nu mooier dan zelf die Sherlock
Holmes te kunnen zijn. En dat is ook een hele lange tijd mooi geweest. Maar op
enig moment merkte ik dat de zelfkant van de maatschappij in mijn huid kroop en
ging overheersen. Opeens was het niet meer Sherlock Holmes die de overhand had,
niet meer het speuren naar oplossingen waar ik mijn energie uithaalde. De
negatieve energie overheerste door alle ellende die je ziet en hoort als je dag
in dag uit van politiebureau, naar gevangenis en naar de rechtbank reist. Toen
ik door een valse start met mijn pasgeboren zoontje thuis kwam te zitten en
tijd kreeg om na te denken was dat het moment om mijn hart te volgen zoals mijn
docent Nederlands had geadviseerd.
En
nu geniet ik weer. Ik geniet thuis met twee mooie zonen van 4 en 2 jaar en met
mijn man. We delen de passie voor reizen en fotograferen. Ik geniet van mijn
persoonlijke passie, het schrijven van verhalen. Maar ook de positieve energie
die ik in de eerste helft van deze nieuwe studie kreeg, draagt aan mijn
genieten bij. En nu mag ik me ook weer ongegeneerd verdiepen in kinderboeken,
wat een heerlijkheid.
En
terwijl ik dit schrijf, kijk ik vol trots naar het grote dikke witte boek, een
zwart gekleurd jongentje en een zwart gekleurd meisje. Hij houdt een hondje aan
de lijn, zij een poes. Ze hebben bloemen in hun hand en een gekleurde muts op
hun hoofd…… Jip en Janneke. Veranderde dit boek mijn leven? Ja. Vanaf de eerste
klas op de lagere school wilde ik dit boek zo graag hebben. Verjaardag na
verjaardag stond het op mijn lijstje. Sinterklaas werd gesmeekt, zijn paard vertroeteld.
En nooit kreeg ik dit boek. Het leek me geweldig om zulke apenstreken uit te
kunnen halen. En in ieder nieuw huis ging ik dan ook als eerste kijken in de
tuin. Was er een heg, was er een gat in de heg, was er een buurjongetje? De heg
met gat erin en Jip heb ik nergens gevonden, maar op mijn studentenkamertje van
9m2, zonder tuin, zelfs zonder balkon, kreeg ik van mijn huisgenootjes dan
eindelijk Jip en Janneke. En nog steeds geniet ik van de tekeningen en droom ik
even weg, kruip ik even door de heg........
Dag Suzanne,
BeantwoordenVerwijderenBedankt voor je mooie verhaal. Heel erg leuk om dit te lezen. Ik weet zeker dat je veel plezier gaat beleven aan deze module. Veel succes ermee!
Groeten, Floor
Jip en Janneke kwamen pas in mijn leven toen ik op kinderen van anderen ging passen: wat was het leuk om uit dat dikke boek voor te lezen. En later kon het bij onze eigen kinderen. Prachtig. Onze oudste en het buurmeisje waren zelf Jip en Janneke. We hadden ook echt een gat in de heg.
BeantwoordenVerwijderenEen feest van herkenning. Dat was het eerste jeugdboek waaruit ik ben voorgelezen, op de kleuterschool...
BeantwoordenVerwijderenIk zie de juf nog voor me, helemaal jaren zeventig gekleed en ik lag dubbel van het lachen. Dat je ook kon lachen om wat mensen voorlazen uit een boek. Een (andere) openbaring.
Jaaaaaa!!!!! Jip en Janneke!!!!!
BeantwoordenVerwijderenHeerlijk en zo herkenbaar door het gat in de heg. Het is geen toeval dat we dit de afgelopen 2 maanden voorlezen voor Rijk en Doris. Al moet ik sommige woorden en stereotyperingen wel ombuigen naar het nu ;-)
Het eerste wat in mij opkomt is: Takkie is weg. Een verhaal van Jip en Janneke over het hondje Takkie wat verdwenen is. Dit verhaal werd Amber en mij vroeger keer op keer voor gelezen. Amber was de dochter van vrienden van mijn ouders. Zij heeft leukemie en, hoewel ze even oud is als ik, een leerachterstand. Ze heeft het denkniveau van een 10-jarige nu denk ik. Toentertijd liep ze ver op mij achter. Ik was een gezonde blonde donder. Zij kon nog niet lezen, schrijven en haar groeien bleef ook achter. We werden dus voorgelezen. Uit Jip en Janneke. Ik vond het vreselijk kinderachtig. Ik was een jaar of 10 en wilde zelf lezen. Toch bleven Amber en haar ouders komen en mijn moeder (ze heet zelf Janneke) bleef voorlezen. Gelukkig kon mijn moeder levendig vertellen. Dit moet Amber ook opgevallen zijn, want hoe vaker er voor gelezen werd, hoe letterlijker Amber mee kon praten met het verhaal. 'Wacht eens even!' dacht ik. 'Wat overkomt me nu. Ik hoor hier de slimme te zijn!' Vervolgens ging ik beter luisteren naar het verhaal en op den duur hadden Amber en ik mijn moeder niet meer nodig. We vertelden het verhaal aan elkaar. Uit ons hoofd!
BeantwoordenVerwijderenWaarschijnlijk is dit de basis geworden van mijn acteren. Ik geniet nog steeds van het luisteren naar teksten en ze hierna vrijwel letterlijk na te vertellen in mijn eigen interpretatie. Leuk om hier weer eens aan herinnerd te worden Suzanne! Dankjewel!